Belki de hayat bir tufandı...kapılıp gidenler varlığın sisli kaosunda kayboluyordu...
Dua eden bir avuç insan sıkı sıkı inancına tutunuyordu tükeninceye dek bekleyişlerde..
Evren kendi dilinde konuşuyordu belki de biz duymuyorduk yeterince..ya duyabilseydik?
Hangisine gebeydi yaşamım?...kaos ya da kozmos...karmaşa ya da düzen...
yok oluş ya da var oluş...Yeterince dua etmedim ama biliyorsun ya Seni hep sevdim Tanrı'm...
Mucizelerini yaşarken ben, Seni ruhumun derinliklerinde hissettim.
Şimdi tufan iliklerime kadar işliyor, adına ömür dedikleri şey ruhumu kemiriyor...
Ne olur sevgini eksik etme ey Tanrı'm zira ne cennet ne cehennem istemem ben
Bir ıssız ada..bir fener...biraz kağıt...çokça kalem...yazabilecek yürek, el ve akıl...yeter
köpeğimi de unutmazsak eğer...
_Hç_
