Bir sonu var mıdır ne dersin sevgili okur ; okumanın,yazmanın ve bunları doğuran düşüncenin...
Bana sorarsan hayır,yaşamın kendisi evreni okumaktır zaten.Yalnızlık omuzlarımızda ağır bir yük iken daha bir koyu olur okumalar,geceleri kitap sayfaları arasında gezinen gözler,düşünen zihinler..
Daha bir tenhadır sokakları şehrin ve zihnin,gece sarmalar bazen üşütür,acıtır bazen kanar bir kaç satır cümle ile yaralar dağılır dağlanır...Buna yazgılıdır bilir düşünen,sorgulayan,aklını ve kalbini kullanan insan.Gün ışıdığında insanlar,araçlar,kalabalık,gürültü ve şehrin boş uğultuları arasında yürürken,nefes alırken bedenimde sıkışmış boğuluyor gibi oluyor ruhum,yani aslolan ben.
Gece benim kalem,gece benim aşk bahçem,yalnızlığımın çorak vadisi ,gece benim belki ben gecede bir heceyim..Gece..masamda boş bardaklar...sayfaları karıştırılmış kitaplar..Derlemeler için kıyıya köşeye alınmış bazı notlar..Ve gecenin büyüsünde okumalar...
_Hç_
